In mijn zoektocht naar hoe ik de pijn in UWI’s kon stoppen, genas ik meer dan alleen mijn symptomen van UWI’s. Na zes jaar pijn heb ik nu een meer liefdevolle en accepterende relatie met mijn lichaam dan in jaren. Het is alsof ik met mezelf getrouwd ben, in voor- en tegenspoed.

Ik rouw nog steeds om wat ik heb meegemaakt, maar ik ben ook dankbaar voor alle wijsheid en inzichten die deze ervaring me heeft gegeven en nog steeds geeft. Hoewel mijn zoektocht naar een manier om de pijn in UWI’s te stoppen begon met het zoeken naar traditionele behandelingen, is wat uiteindelijk mijn redder is geweest onconventioneel en onverwacht. Zonder deze ziekte en de daaropvolgende zoektocht naar antwoorden, zou ik niet zo holistisch voor mezelf zorgen als ik nu doe. Elke dag kom ik voor mezelf op en doe ik het werk en ik ben er beter aan toe dan ooit tevoren.

Snelle links:

• UWI-symptomen mijn leven binnengeslopen >>>>
• Mijn antwoord op Hoe de pijn in UWI’s te stoppen kwam als een verrassing >>>>
• Pijnvrije momenten veranderden in pijnvrije dagen >>>>
• Van jezelf houden is een actieve staat >>>>

Mijn eerste UWI kreeg ik in 2016 na een flirt. In die tijd was ik net gescheiden van de vader van mijn kind. Plotseling was ik een alleenstaande ouder die een jongetje van een jaar opvoedde. De affaire zorgde voor de broodnodige afleiding en plezier. Ik was op zoek naar liefde, maar in plaats daarvan belandde ik in een vrijblijvende relatie waarin seks centraal stond. Toen mijn UWI’s begonnen, verschoof de focus en kwam er een einde aan de flirt. Mijn lichaam zei ‘nee’. Ik heb geleerd dat als ik geen ‘nee’ zeg, mijn lichaam het voor me doet.

Die eerste UWI verdween met wat antibiotica. De volgende ook. Daarna bleven de symptomen mijn leven binnensluipen. Proberen uit te zoeken hoe ik de pijn van UWI’s kon stoppen, werd een belangrijk aandachtspunt voor me. Na de seks moest ik vaak plassen, ik kwam vier tot acht keer per nacht uit bed, soms wel tien keer. Ik had constant last van druk en pijn. Toch waren de meeste van mijn urineonderzoeken negatief. Mijn toenmalige huisarts, waar ik in Nederland woon, was een vrouw die zelf ook problemen had met UWI. Ze stelde supplementen voor zoals D-mannose, raadde Live UTI Free aan en stelde interstitiële cystitis vast, hoewel ik later zou ontdekken dat de mijne een ingebedde UTI was.

Kort daarna bezocht ik een uroloog in Nederland. Helaas voelde ik me niet gehoord door hem. Dus toen hij een cystoscopie voorstelde naast blaasinjecties voor IC, was ik op mijn hoede. Er was iets dat niet goed voelde, dus ik weigerde het verder te doen.

Leven in overlevingsstand

Van 2016 tot 2021 was ik in overlevingsmodus, ik voelde me alleen en ongezien. Het lukte me om alles te doen, maar op de automatische piloot. Mijn belangrijkste focus was om voor mijn kind te zorgen en te werken.

Ik leefde niet van dag tot dag, ik leefde van uur tot uur. Ik huilde veel en had niet de energie om mijn leven te leiden.

Mijn zoon huilde met me mee. Ik was niet in staat om over de toekomst na te denken. Zelfs mijn herinneringen zijn wazig. De vraag hoe ik de pijn in UWI’s kan stoppen, bleef onopgelost.

In die tijd hoorde ik over een gespecialiseerde UWI-kliniek in Londen en kon ik online consulten bijwonen terwijl mijn huisarts in Nederland me de behandelingen voorschreef die ze me aanraadden. Ik reisde vervolgens naar de specialist en die bevestigde dat ik een ingebedde UWI had. Wat volgde was een antibioticakuur van ongeveer 6 maanden, naast het innemen van Hiprex.

Naast deze behandeling mediteerde ik, veranderde ik mijn dieet, gebruikte ik supplementen en deed ik zelfs twee keer faagtherapie om de Enterococcus faecalis te behandelen die tevoorschijn kwam uit een van de zeldzame testen die niet negatief was.

Een vriend van me die in de gezondheidszorg werkt, is een enorme bron van steun en bronnen. Hij gaf me boeken, artikelen, gedichten en informatie om me te helpen bij mijn zoektocht naar genezing. We ontmoetten elkaar op de koffie in december 2022 en hij liet me kennismaken met het concept van expressief schrijven, waarbij je elke dag schrijft en het schrijven daarna vernietigt. Het klonk me vreemd in de oren. Hoe kan dit mij helpen bij mijn zoektocht naar hoe ik de pijn in UWI’s kan stoppen?

Op dit punt voelde het alsof ik geen opties meer had. Eerlijk gezegd was het verlammend. Ik had het medische circuit doorlopen en ook het alternatieve circuit, op zoek naar een manier om de pijn van UWI’s te stoppen. Dus las ik het boek dat mijn vriendin voorstelde. Het basisprincipe gaat over het kalmeren van je zenuwstelsel, het opnieuw bedraden van je hersenen en je lichaam toestaan om te genezen.

In het begin leer je over de aard van je chronische pijn en hoe je hersenen werken. Onze hersenen en ons lichaam maken een lus, waardoor het zenuwstelsel in een staat van hyperalertheid raakt en het lichaam vatbaarder wordt voor overreacties op prikkels. Na een trauma of chronische stress leiden prikkels waarop het lichaam ooit heeft gereageerd zonder dat we ons daarvan bewust waren, nu tot een intense reactie.

Door mijn onderzoek realiseerde ik me dat er altijd pijn en angst zal zijn. Zes jaar lang heb ik geprobeerd uit te vinden hoe ik de pijn in UWI’s kon stoppen. Dit klinkt me nu volkomen belachelijk in de oren.

Onze angst is de kracht die ons wil beschermen tegen gevaar. Het helpt ons in leven te blijven, het is niet persoonlijk. De truc is om elke dag voor jezelf op te komen om de hyper-alertheid tussen de hersenen en het lichaam te doorbreken.

Leren loslaten door te schrijven

Zo sceptisch als ik was, begon ik te schrijven en daarna te vernietigen. Er staat een pot op mijn balkon en als ik klaar ben met schrijven verbrand ik die. Ik vertel Paper alles! Ze is geduldig, begripvol en kan alles aan. In het begin vond ik het moeilijk om mijn schrijfsels te vernietigen, maar na een paar weken begon ik er plezier in te krijgen. Ik moest leren het los te laten. Als ik moeite heb om het los te laten, kan ik beginnen om mezelf ervan los te maken. In het Nederlands zou ik zeggen: Ik kan het misschien niet loslaten, ik kan mezelf er wel los van maken. Ik ben gaan begrijpen dat ik niet mijn gedachten, gevoelens of overtuigingen ben.

Toen ik zocht naar hoe ik de pijn in UWI’s kon stoppen, vond ik onderdrukte woede. Toen ik begon te schrijven, kwam dit eruit.

Ik realiseerde me niet dat ik boos was. Je kunt niet genezen wat je niet kunt voelen. Dus moest ik die problemen aanpakken.

Ik voelde me onrecht aangedaan door de vader van mijn kind. Voor het eerst deelde ik mijn gevoelens met hem.

Ik zag dat je maar zoveel uit boeken kunt leren. We moeten deze lessen in het echte leven in praktijk brengen.

Ook al is je boosheid legitiem, het loslaten ervan is de enige manier om je pijn te verwerken.

De boosheid houdt je vast. Na deze gesprekken heb ik manieren gevonden om mezelf te vergeven. Het kan een ander betreffen, maar de daad van vergeving wordt altijd in jezelf gevoeld.

Binnen acht weken voelde ik dat ik pijnvrije momenten had, pijnvrije dagen. Ik had geen aandrang meer om naar het toilet te gaan. Ik en mijn vriend – iemand die me onvoorwaardelijke steun, vriendelijkheid en loyaliteit had geboden – begonnen weer te vrijen. Mijn antwoord op de vraag hoe ik de pijn in UWI’s kon stoppen, lag nu binnen handbereik, hoewel het op de meest onverwachte manier kwam.

Op dit moment ben ik al acht maanden aan het schrijven en aan het genezen. Ik schrijf elke dag en ik weet dat ik dat altijd zal blijven doen. Ik stopte met praten en klagen over mijn pijn – er waren andere dingen om over te praten, verrassend genoeg! De aard van pijn en angst is niet langer een mysterie voor me.

Ik ben gestopt met proberen mezelf te verbeteren en heb me in plaats daarvan gericht op de dingen die ik wil in het leven.

Ik doe aan actieve meditatie – een vorm waarbij je je concentreert op beelden of visualisatie om creativiteit te bevorderen. Om woede op een gezonde manier los te laten, ben ik lid geworden van een vrouwenboksgroep.

Ik blijf op zoek naar bronnen om mijn kennis en begrip te vergroten en ik ben vastbesloten om elke dag voor mezelf op te komen. Ik dacht als een slachtoffer. Ik kies ervoor om geen slachtoffer meer te zijn. Nu ‘probeer’ ik niet meer, ik ‘doe’.

Lees Carrie’s verhaal, Van nachtmerrie naar genezing: Mijn Stress Incontinentie Behandelingsverhaal, hier.

Diepere, emotionele genezing en dromen voor de toekomst

Het is acht maanden geleden dat ik begon te genezen door te schrijven en ik ben bijna weer de oude. Gek, maar het is waar. Ik ben al een jaar van de antibiotica af en gebruik Hiprex na de seks of als mijn symptomen opflakkeren. Er zijn maar een paar opflakkeringen geweest, maar tijdens die opflakkeringen voel ik mezelf soms terugvallen in oude ongezonde patronen. Op deze momenten doe ik extra actieve meditatie, schrijf ik meer en zorg ik ervoor dat ik voldoende rust neem. Op deze manier verdwijnen de flares meestal binnen een paar dagen. Ik heb mijn leven terug.

In mijn zoektocht om te leren hoe ik de pijn in UWI’s kan stoppen, genas ik mezelf op een dieper emotioneel niveau, waardoor mijn lichaam de ruimte kreeg om zijn werk te doen.

Ik heb weer dromen voor de toekomst. Wat ik wil is meer poëzie, muziek, kunst en tekenen in mijn leven. De uitdagingen van het leven omzetten in creatieve gaven en zin en doel maken van de dingen die ik meemaak. Een gelukkiger moeder zijn heeft me zelfs een gelukkiger kind gegeven.

Ik zie mezelf niet als genezen omdat dat suggereert dat er een eindpunt is. Nu begrijp ik dat dat niet klopt. Ik weet dat er slechte dagen zullen zijn, maar ik heb nu de middelen om me er doorheen te slaan.

Als je dit leest, weet dan dat er mogelijkheden zijn en mensen die je willen helpen uit te zoeken hoe je de pijn in UWI’s kunt stoppen en deze cyclus tussen de hersenen en het lichaam kunt doorbreken. Van jezelf houden kan op elk moment beginnen. Je kunt er nu voor kiezen om van jezelf te houden.

In het reine komen met jezelf is een actieve bezigheid. Je moet ongemakkelijke waarheden onder ogen zien en ze accepteren – dit deel vond ik het moeilijkst. We willen allemaal geloven dat we een magisch punt kunnen bereiken waarop al onze problemen ophouden te bestaan. Zo’n punt bestaat niet. Het enige wat we kunnen doen is de focus verleggen naar het creëren van het leven dat we willen.

Het is me gelukt. En als je mijn verhaal hebt gelezen, weet ik zeker dat jij het ook kunt. Verandering is mogelijk. Geef de hoop niet op. Verandering gebeurt van binnenuit, geleidelijk, op dagelijkse basis.

Als je meer informatie wilt over specialisten bij jou in de buurt, neem dan contact met ons op. Laat hieronder een reactie achter als je je ervaring met anderen wilt delen.