Mijn verhaal gaat niet over terugkerende UWI. Sterker nog, door een wonder heb ik er nog nooit een gehad. Waar mijn verhaal wel over gaat, is de drastische verandering die je in je leven kunt maken als je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen lichamelijke en geestelijke gezondheid en je echt inzet om een verschil te maken.

Ik weet het, want ik heb het meegemaakt. En misschien zie jij jezelf ook wel in mijn verhaal.

Spring naar sectie:

• Mijn reis naar geestelijke gezondheid. >>>>
• Zoek tot je de juiste arts hebt gevonden. >>>>
• Een diagnose van polycysteus ovariumsyndroom. >>>>
• Wees niet bang om vragen te stellen. >>>>
• Laten we het hebben over fysieke en mentale gezondheid. >>>>

De juiste informatie is zo belangrijk voor een betere geestelijke gezondheid

Ik heb mijn deel van de vrouwelijke gezondheidsproblemen gehad, dus ik was enthousiast over de kans om deel te nemen aan een project dat andere vrouwen in staat zou stellen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen fysieke en mentale gezondheid.

Ik ontmoette Susy en Mel toen ik in Berlijn woonde. Mel was nog bezig met de planning van wat dit project zou kunnen worden, maar haar enthousiasme en gedrevenheid voor een betere oplossing werkte aanstekelijk. Ik greep de kans om met haar samen te werken met beide handen aan.

Mijn ervaring met mijn eigen gezondheid was dat ik mijn problemen niet goed begreep. Dit betekende dat toen ik mijn gezondheidsspecialisten bezocht, ik niet genoeg informatie had om de juiste vragen te stellen.

“Het is niet zo dat ik Dr. Google wilde raadplegen of mijn eigen hypothese wilde maken, maar ik wilde wel geïnformeerd worden zodat ik betrokken kon zijn bij de oplossing.”

Het vinden van hoogwaardige, holistische gezondheidsinformatie over zowel lichamelijke als geestelijke gezondheid kan een frustrerende missie zijn. Vooral in een cultuur die liever symptomen verzacht dan meer te weten te komen over onze gevoelige en individuele systemen.

Mijn eigen ‘gezondheidsmissie’ begon aan het eind van mijn twintiger jaren na tien jaar zonder regelmatige maandelijkse menstruatie.

Sinds mijn tienerjaren was ik aan en uit de pil geweest, had ik een paar keer de morning-afterpil geslikt en kreeg ik een korte tijd de Depo Provera-spuit, dus het is eigenlijk geen verrassing dat mijn cyclus volkomen onregelmatig was.

Op mijn 22e stopte ik voorgoed met de pil en verwachtte ik een meer betrouwbare menstruatie terug te zien. Maanden later werd ik nog steeds niet ongesteld, afgezien van wat spotting. Ik schaam me nu om te zeggen dat ik er niet veel van vond, ik zag het als een handige bonus!

Het kwam ter sprake tijdens doktersafspraken, maar mijn artsen leken ook nooit bezorgd. Als ik er nu op terugkijk, ben ik ontzet dat dit door mijn gezondheidswerkers als normaal werd beschouwd.

Pas toen een vriendin, die iets ouder was en probeerde zwanger te worden, me vroeg of het me verontrustte dat mijn menstruatie zo onregelmatig was. Vanaf dat moment, gebaseerd op haar nieuwsgierigheid denk ik, dacht ik dat ik het zou onderzoeken.

“Toch gingen er jaren voorbij en hoewel ik mijn gezondheidsproblemen met artsen besprak, kwam er niet echt iets uit mijn vragen.”

Het hielp waarschijnlijk niet dat ik na de universiteit vaak verhuisde, dus ik had geen vaste relatie met één dokter die ik aardig vond en die mijn geschiedenis kende.

Als zij niet bezorgd waren, zou ik het ook niet moeten zijn, toch?

Pas toen ik naar Sydney verhuisde en eindelijk een geweldige arts vond, begon het onderzoek. Ik had een serieuze relatie en ‘ja, later / ooit / op een bepaald moment’ wilde ik wel kinderen. Ze leek te denken dat dat genoeg reden was om deze kwestie serieus te nemen en bestelde wat bloedtesten en vervolgens een echo.

De resultaten van de bloedtests waren niet overtuigend, maar ze noemde wel termen als ‘hormonale disbalans’, ‘amenorroe’, ‘bloedsuiker’ en ‘polycysteus ovarium syndroom’.

De echo was niet leuk. Ik had er nog nooit een gehad en wist niet dat het niet zo was als in de film, waar ze blauwe gelei op je buik leggen en grapjes maken over je weekendplannen.

Naast deze verrassing was het vooral verschrikkelijk door wat ik op het scherm kon zien, wat ik kon zien leek niet op het gezonde, tekstboek diagram dat ik verwachtte.

Op het scherm waren tientallen grijs/zwarte vlekken van verschillende grootte te zien waarvan ik geen dokter nodig had om me te vertellen dat ze niet in een gezond voortplantingssysteem hoorden te zitten.

Na de echo was het allemaal zo logisch, ik had een geschiedenis van schommelend (meestal zaagend) gewicht, klinische depressie en een angststoornis, ongewenst haar dat niet weggelaserd kon worden.

PCOS verklaarde zowat alles waar ik ooit over geklaagd had, over vrouw zijn, plus die levensoverheersende angst waar ik de laatste 8 jaar medicijnen voor kreeg.

“Ik voelde me a) een grote, onverantwoordelijke domkop omdat ik zo lang had gewacht, b) opgetogen dat mijn symptomen een naam hadden en c) gemotiveerd om iets te doen.”

Het ging verder met een consult bij een endocrinoloog en daarna bij een diëtist die gespecialiseerd is in vrouwelijke gezondheid en diabetes (nauw verbonden met PCOS).

Ik had een plan opgesteld om fit te worden, beter te eten om mijn bloedsuikerspiegel te verbeteren en een lage dosis van een diabetesmedicijn te nemen dat vaak wordt gebruikt om de eisprong op te wekken.

Hoewel mijn menstruatie niet meteen ’terugkwam’ of zo, verloor ik wat gewicht, voelde ik me fit en sterk en was mijn mentale gezondheid aanzienlijk gestabiliseerd.

Ik moet opmerken dat hoewel er een verband is gedocumenteerd tussen geestelijke gezondheidsproblemen en PCOS, ik niet zeker weet of PCOS verband houdt met mijn geestelijke gezondheid – dit zou een gelukkig bijproduct kunnen zijn van fit worden, minder drinken en meer zon zien!

“Voor het eerst voelde ik me verantwoordelijk voor mezelf, echt de baas over mijn lichaam – het was krachtig.”

Vanaf dat moment voelde ik me gerechtigd genoeg om vragen te stellen en informatie te zoeken die ik kon gebruiken om dingen voor mezelf te verbeteren.

Ik hoefde niet te wachten om een medische professional te vinden die bezorgd was en te hopen dat ze gemotiveerd waren om iets te doen. Dat was mijn verantwoordelijkheid!

Laat je niet vastpinnen op een diagnose zonder een plan om het probleem tot op de bodem uit te zoeken. Er zijn veel dingen die symptomen van de lagere urinewegen kunnen veroorzaken. Leer zoveel mogelijk.

Ik begon mijn fysieke en mentale gezondheid bij te houden in een app. Dit klinkt zo eenvoudig, maar het illustreert de enorme mentaliteitsverandering die ik doormaakte.

Jaren eerder zou het nooit bij me zijn opgekomen wat de morning-afterpil met mijn systeem doet, of om naar mijn ijzergehalte te kijken als ik me down voelde en nu was ik de hoogte van mijn baarmoederhals aan het documenteren!

“Ik leerde mijn lichaam kennen. Het werd me steeds duidelijker en ik begon het echt te respecteren en als gevolg daarvan beter te behandelen.”

Sindsdien is mijn gezondheid niet perfect, maar ik ben me er wel veel meer van bewust. PCOS blijft iets dat ik in de gaten moet houden, maar ik was in een veel betere positie om een baby te proberen toen het een paar jaar later zover was.

Ik had het geluk dat ik vrij snel zwanger kon worden, maar ik kan me alleen maar voorstellen hoe moeilijk het zou zijn geweest als ik deze fysieke en mentale gezondheidsrevisie niet op het juiste moment had ondergaan.

Wees goed voor jezelf en zorg voor je geestelijke gezondheid

Ik behandel mezelf nu beter als mijn depressie of angst de kop opsteekt. Geestelijke gezondheid is zo cruciaal. Ik krijg momenteel geen medicijnen voor deze stoornissen en ik weet dat de verandering in de manier waarop ik voor mezelf zorg hier iets mee te maken heeft.

Een ander gebied van verwarring en frustratie voor mij was hoe we praten (of niet praten) over vrouwenlichamen.

We worden als kinderen en tieners niet echt aangemoedigd om ons lichaam te leren kennen (handen omhoog voor iedereen die goede lessen seksuele voorlichting heeft gehad!?), waardoor we als volwassenen schrikbarend onbekend zijn met een aantal behoorlijk fundamentele functies van onszelf.

Veel vrouwen kunnen geen ‘vagina’ zeggen zonder zich een beetje ongemakkelijk te voelen, dus hoe kunnen ze met vertrouwen hun arts vragen waarom ze misschien bloed plassen, overmatig bloeden of niet genoeg bloeden?

Sorry als je preuts bent. Klaar met bloed.

Velen van ons voelen zich niet in staat om vrijuit en zonder gêne te praten over zaken die ons leven enorm beïnvloeden. Zowel PCOS als UWI’s zijn hier voorbeelden van. Er zijn zoveel vrouwen die ik nu ken, door het maken van deze website, die dit onvermogen om hun verhaal te delen, zelfs met hun beste vrienden, herhalen.

Als maatschappij hebben we een woordenschat die beschrijft hoe we er beter uit moeten zien, minder moeten eten, witter moeten worden, strakker moeten worden, krimpen, strakker moeten worden, gladder moeten worden, bruiner moeten worden, buff, maar het is allemaal vanuit een invalshoek die ervan uitgaat dat ons lichaam niet goed genoeg is.

Het vieren, verkennen en leren kennen van ons lichaam wordt niet aangemoedigd; dat zou gezien kunnen worden als ijdel en arrogant of, God verhoede, seksueel gemotiveerd.

“Ik heb nu een dochter, dus ik hoop dat ik een meer respectvolle, nieuwsgierige houding en een open dialoog kan aanmoedigen als zij vragen heeft over haar lichaam.”

Het onderwerp UWI’s is een onderbelicht en belangrijk onderwerp. Maar als ik eerlijk ben, was ik aanvankelijk vooral enthousiast over de samenwerking met deze coole dames en om deel uit te maken van een project waarin vrouwen centraal staan.

Ik heb geweldige mensen ontmoet tijdens dit ontwikkelingsproces en ik heb zoveel geleerd. Het voelt als een waardige zaak om een bedrijf rond op te bouwen en ik geloof dat we echt diegenen kunnen helpen die op zoek zijn naar hulpbronnen en die behandeld willen worden als individuele, intelligente en verantwoordelijke eigenaars van hun eigen lichaam.

Bekijk voor meer informatie over UWI en geestelijke gezondheid onze videoserie met Dr. Sula Windgassen, een gezondheidspsycholoog die zelf ervaring had met chronische plasklachten. Ga voor antwoorden op veelgestelde vragen over chronische en terugkerende UWI naar onze pagina met veelgestelde vragen.