Veenbessensap was slechts een van de vele middelen die ik probeerde tegen UWI. Na jaren van aan- en afkickverschijnselen van UWI’s heb ik een oplossing gevonden en ik hoop dat jij dat ook kunt.

Als je op mijn verhaal terecht bent gekomen op zoek naar een alternatief voor cranberrysap (omdat je net als ik twijfelt aan de effectiviteit ervan), kun je misschien andere remedies tegen UWI overwegen.

Bijvoorbeeld D-mannose, een stof die voorkomt in veenbessen (en andere planten) waarvan is aangetoond dat het effectief is bij UWI’s veroorzaakt door E. coli. Een aantal leden van het Live UTI Free team hebben ook een lijst samengesteld met blaasvriendelijke supplementen en remedies die je misschien nog niet kent. Er is ook een lijst met producten die kunnen helpen om UWI’s na seks te voorkomen.

Ik had er zeker een paar geprobeerd als ik hier in 2012 van had geweten.

Spring naar sectie:

• Veenbessensap, korte rokjes en warme nieren >>>>
• De escalatie van mijn UWI’s >>>>
• Levensstress betekende dat mijn UWI’s bleven >>>>
• Zoek steun, praat met je vrienden over UWI’s >>>>
• De dokter die me hielp UWI’s te overwinnen >>>>
• Het einde van mijn terugkerende UWI’s >>>>

Andere huismiddeltjes en de wetenschap erachter worden behandeld in de sectie UWI huismiddeltjes op deze site.

Je kunt ook een inspirerend verhaal lezen over het overwinnen van chronische UWI’s zonder antibiotica.

Maar eerst terug naar mijn verhaal…

Dit verhaal gaat over mijn ontdekking dat er meer achter mijn steeds terugkerende UWI’s zat dan ik aanvankelijk dacht. Ik herstelde pas echt nadat ik de juiste arts met de juiste aanpak had gevonden.

Voorzorgsmaatregelen nemen om blaasontsteking te voorkomen is een van die dingen waar ik me bewust van ben zolang ik me kan herinneren. De cranberrysapverslaving kwam veel later.

Zelfs toen ik een tiener was, zei mijn oma tegen me: ‘Draag een vest, schat, je moet je nieren warm houden. Of ‘Deze rok is te kort, je zult ziek worden.

En ik luisterde!

Want ik was dol op mijn oma; zij was zo’n beetje de enige volwassene in mijn familie naar wie ik luisterde in die opstandige jaren.

“Mijn Nana was de enige in onze familie die regelmatig last had van erge urineweginfecties (UWI’s). Toen had ik nog geen idee dat ik die neiging zou erven…”

De opkomst en ondergang van cranberrysap als mijn UWI-remedie

Toen ik 19 was, verhuisde ik van Duitsland naar Londen en bracht de volgende 4 jaar door op de universiteit. Hoewel de koudere seizoenen in Engeland een stuk milder zijn dan in Duitsland, kreeg ik soms een kleine blaasontsteking nadat ik in november in een club was gebleven met niets anders aan dan een jurk en hakken.

Op dat moment maakte ik kennis met Ocean Spray veenbessensap. Ik dronk het regelmatig als ik ook maar het kleinste ongemak voelde.

In die tijd was ik ervan overtuigd dat cranberrysap werkte (niet stoppen met lezen – dit duurde niet lang!). Ik nam zelfs wat mee naar Duitsland zodat mijn oma het kon proberen!

Nu weet ik dat het wetenschappelijk bewijs voor het gebruik van cranberrysap voor UWI’s zeer beperkt is. De FDA in de VS heeft in 2020 zelfs een verklaring uitgegeven waarin wordt bevestigd dat er ‘beperkt en inconsistent’ bewijs is ter ondersteuning van het gebruik van cranberryproducten voor UWI.

Ik was nogal verbaasd toen ik hoorde dat cranberrysap misschien helemaal niet hielp, vooral omdat veel mensen denken dat het een middel tegen UWI’s is. Ik denk dat het met veel middelen zo gaat.

Na mijn afstuderen keerde ik voor korte tijd terug naar Duitsland en begon ik te werken als modeontwerper in Hannover. Ik was niet erg blij dat ik het Verenigd Koninkrijk moest verlaten.

Het was zowel mentaal als fysiek een zeer stressvolle tijd, omdat ik fulltime werkte en twee uur heen en weer moest pendelen. Ik ervoer voor het eerst de spanningen van de mode-industrie, zoals strakke deadlines en lange kantoortijden.

Toen mijn blaasontsteking terugkwam

Na een paar maanden kreeg ik een behoorlijk ernstige blaasontsteking. Ik had veel pijn en kon alleen maar denken: Waar kan ik Ocean Spray cranberrysap krijgen?

Ik probeerde de bacteriën zoals gewoonlijk weg te spoelen door veel thee en water te drinken. Veenbessensap was toen in Duitsland niet erg gebruikelijk en ik dacht dat het gebrek eraan de reden was dat ik niet beter werd.

Dus begon ik een grote zoektocht online en vond wat cranberrysap bij plaatselijke reformwinkels, maar van verschillende merken. Ze hielpen helemaal niet. Uiteindelijk vond ik een supermarkt in een stad in de buurt waar ik het merk Ocean Spray kon krijgen – en het ging weer goed.

Op dit punt moet ik toevoegen dat ik altijd goed heb geluisterd naar mijn lichaam en nooit veel op heb gehad met conventionele medicijnen en antibioticavoorschriften. Ik heb me over het algemeen goed aangepast aan zelfgenezingsmethoden en was vrij goed in mezelf uit een ziekte praten.

“Het feit dat slechts één soort cranberrysap hielp, kan heel goed een placebo zijn geweest, gebaseerd op persoonlijke verwachtingen. Terugkijkend denk ik dat het werkte omdat ik dacht dat het zou werken. De geest is een krachtig instrument! “

 

Toen Cranberrysap voor UWI me in de steek liet

Na slechts 8 maanden in Hannover keerde ik terug naar Engeland voor een nieuwe baan en met het mildere klimaat verminderde de frequentie van mijn blaasontstekingen.

Mijn moeder had me ook kennis laten maken met de boeken van Louise Hay over van je lichaam houden. Dus als ik ook maar het kleinste ongemak of een branderig gevoel voelde opkomen, las ik het gedeelte ‘Ik hou van mijn blaas’ steeds opnieuw tot ik het versje uit mijn hoofd kon opzeggen. Dan ging het goed.

De eerste ernstige terugval van de ziekte deed zich voor toen ik begin dertig was, twee kleine peuters had en fulltime werkte.

“Mijn lichaam was zo uitgeput van het runnen van een gezin en overwerken, dat ik weer blaasontsteking kreeg.”

Omdat ik net aan mijn nieuwe baan was begonnen, kon ik het me niet veroorloven om ziek te zijn, dus besloot ik de cranberrysap te laten staan en antibiotica te nemen, gemengd met pijnstillers. Het lukte me om ervan af te komen.

Toen kwam er een tweede pijnlijke UWI nadat we in 2012 naar Berlijn waren verhuisd. Ik gaf mijn bijna jaarlijkse UWI’s de schuld van de zeer koude Duitse winters in combinatie met de blaasontsteking op huwelijksreis.

De eerste twee jaar kon ik mijn UWI’s nog bestrijden door veel vocht, cranberrysap en af en toe een dosis ibuprofen te drinken, als ik er maar vroeg genoeg bij was.

Maar in ons tweede jaar in Berlijn werkten deze maatregelen niet meer. Ik probeerde de gebruikelijke mix toe te passen en nadat ik een dag pijnvrij was geweest, dacht ik: super, nu kan ik stoppen met rusten.

Dat was een vergissing; de pijn kwam terug en was veel erger dan voorheen!

“Toen mijn dokter mijn urine testte, zei ze dat er niet genoeg bacteriën waren om antibiotica te gebruiken.”

Ze stelde voor om een week te rusten en regelmatig warmte toe te dienen. Ze had het zeker niet over cranberrysap. Ik wist al van mijn Nan dat warmte een goede manier was om blaasproblemen te bestrijden. Vaak als ik bij haar op bezoek ging, zat ze onder een rode lamp.

Dus zat ik een week lang op de bank, met mijn kruik letterlijk aan me vastgebonden! We hadden de week erna een reis naar Engeland geboekt om mijn verjaardag te vieren, maar zelfs toen we om 3 uur ’s nachts opstonden om onze vlucht te halen, wist ik nog steeds niet zeker of ik wel zou kunnen gaan!

Verbazingwekkend genoeg voelde ik geen pijn bij het naar het toilet gaan en zelfs na een behoorlijk lange reis naar Londen voelde ik me helemaal prima.

Maandenlang dacht ik er niet meer aan, totdat we net verhuisd waren en Mikael, mijn man, te horen kreeg dat hij elke week voor zijn werk moest reizen. Hij zou een jaar lang alleen in het weekend thuis zijn!

Ik stond er dus alleen voor, zorgde voor mijn twee kinderen en probeerde me te vestigen in een nieuw appartement en tegelijkertijd probeerde ik mezelf te vestigen als zelfstandig ontwerper.

“Ik kon er goed mee omgaan, totdat ik een prikkelbare blaas kreeg, die ik nooit eerder had gehad. Ik kon het niet eens volhouden tot ik thuiskwam nadat ik mijn kinderen van school had gehaald, omdat ik zo hard naar het toilet moest.”

Toen ik het mijn moeder vertelde, zei ze dat zij dat ook had meegemaakt toen ze jonger was, tijdens een zeer stressvolle periode in haar leven. Ik maakte me er dus niet veel zorgen over en probeerde het mezelf uit het hoofd te praten, zoals ik normaal deed.

Toen Kerstmis aanbrak en de verkoudheid echt toesloeg in Berlijn, kreeg ik weer een UWI. Net als de vorige keer dacht ik dat het kwam door de kou en de blaasontsteking op huwelijksreis.

Nadat kruidenpillen zoals Cystinol (berendruif-extract) en Angocin (een ander kruidensupplement voor UWI) niet werkten, adviseerde mijn arts me Monurol te nemen, een antibioticum voor een eenmalige dosis. Ik besloot echter om het niet te nemen. Ik maakte me zorgen over de bijwerkingen.

Door de voortdurende stress begon mijn maag ook op te spelen. Ik had constant last van constipatie en angstaanvallen. Mijn maagslijmvlies was niet in goede conditie – ik wist dat ik het erger zou maken door antibiotica te nemen.

Ik bedacht dat de reden waarom mijn natuurlijke geneeswijzen en cranberrysaptherapie niet werkten, was dat mijn immuunsysteem (dat voornamelijk in je darmen zit!) zo uitgeput was.

Dus mijn theorie was dat als ik eerst mijn maagproblemen zou oplossen, ik mijn UWI beter zou kunnen bestrijden.

Ik zag dokter na dokter voor UWI en darmgezondheid

Ik begon aan de langste reeks gezondheidsdeskundigen die ik ooit heb gehad – ik probeerde acupunctuur en osteopathie zonder verbetering en raadpleegde zelfs een homeopaat uit de VS die ik had gevonden op een van mijn talloze online zoekopdrachten en die precies dezelfde symptomen als ik beschreef. Toen ze me echter haar honorarium vertelde, heb ik beleefd geweigerd.

Ik voelde me echt gelukkig dat ik in een land woonde met een nationale ziektekostenverzekering. Ik ging naar een zeer goede gastro-enteroloog die me op een speciaal dieet zette en uiteindelijk mijn maagproblemen oploste.

Hij probeerde me ook te helpen met mijn blaasontsteking en schreef me een nosode-therapie voor – homeopathische preparaten gemaakt van iemands eigen lichaamsvloeistoffen en een homeopathisch middel genaamd Uva-ursi complex. Nogmaals, geen melding van cranberrysap!

Beide leken echt even te werken, maar na een paar dagen begon de pijn terug te komen. Ik gaf het feit dat ik nooit een hele week rust had gehad met mijn kruik, zoals het jaar daarvoor, de schuld.

Maar nu waren er zes maanden(!) van constante UWI’s voorbij en ik voelde geen verbetering.

“Ik was niet van plan om op te geven – ik wist dat ik er op een dag vanaf zou zijn. Ik zwoer dat ik de rest van mijn leven geen last meer zou hebben van terugkerende UWI’s, zoals mijn Nan.”

Ik zocht op online forums naar vrouwen met soortgelijke symptomen als de mijne; ik begon met yoga, hardlopen en Pilates. Dit alles zorgde ervoor dat ik me geweldig voelde en deed een wereld van goed voor mijn nog steeds zwakke spijsverteringssysteem. Maar de UWI’s bleven.

Ik begon er ook over te praten met mijn vrienden. Dat was iets wat ik normaal gesproken niet doe; praten over ziekte leek me nooit een geweldig gespreksonderwerp. Het deed me altijd denken aan iets wat oude vrouwtjes zouden doen. Maar deze keer voelde ik dat ik het moest delen.

Tijdens deze hele ervaring had ik nooit het gevoel gehad dat ik een hand kon uitsteken, wat heel normaal is als je je niet goed voelt.

“Omdat het zo lang duurde, was ik het contact met iedereen helemaal kwijt. Het voelde heel goed toen ik eindelijk besloot erover te praten, en ik besefte dat sommige van mijn vrienden heel vergelijkbare verhalen te vertellen hadden!”

Een vriendin raadde me haar uroloog aan. Ze was geopereerd aan een vernauwing in de plasbuis en dat hielp haar van al haar klachten af, dus ze moedigde me aan om dieper onderzoek te doen.

Ik ging voor Kerstmis naar de uroloog. Toen was het al bijna een jaar geleden dat mijn UWI was begonnen.

Ze was zeer professioneel en empathisch. Ze stelde mijn gebruik van cranberrysap of andere huismiddeltjes niet in vraag. Ze nam urinemonsters rechtstreeks uit de blaas via een katheter plus nog een monster uit mijn urinebuis.

Ik moest op verschillende momenten van de dag urinemonsters inleveren zodat ze alles kon volgen. Dit leek me een veel betere UWI-test dan ik eerder had gehad.

“Mijn eerste testrondes leverden geen alarmerende resultaten op. Maar mijn arts zette door en met meer tests ontdekte ze dat er een enorme hoeveelheid bacteriën in mijn ochtendurinemonsters zat.”

Dus begon ze de bacteriën te kweken om uit te zoeken welke medicijnen het beste zouden werken om ze te bestrijden en schreef me dienovereenkomstig antibiotica voor.

Door alle beweging en mijn nieuwe gezonde dieet voelde mijn maag veel beter, dus besloot ik dat het tijd was om deze antibiotica te proberen.

Na de tweede dag voelde ik de pijn al wegzakken en tegen de tijd dat het nieuwjaar aanbrak, was ik aan het vieren!

Ik was zo dankbaar dat ik een arts had gevonden die kon helpen en die niet opgaf toen mijn eerste tests negatief waren.

“Ze geloofde dat ik mijn eigen lichaam kende en ze vertrouwde erop dat mijn symptomen een echt teken van infectie waren, zelfs als de tests dat in eerste instantie niet lieten zien. Ik wou alleen dat ik eerder de juiste informatie had gehad…”

Ik beloofde mezelf dat ik genoeg last van UWI’s had gehad voor een heel leven. Ik was klaar met cranberrysap en andere middelen tegen UWI’s die niet werkten.

Ik heb mijn beste nieuwjaarsvoornemen ooit gemaakt: Mijn lichaam heeft de kracht om mijn vatbaarheid voor UWI’s te overwinnen en ik zal er nooit meer ziek van worden.

En na 15 jaar terugkerende UWI’s kan ik gelukkig zeggen dat ik op het moment dat ik dit schrijf 263 dagen UWI-vrij ben!

Voor antwoorden op veelgestelde vragen over chronische en terugkerende UWI, bezoek onze FAQ pagina. Deel je vragen en opmerkingen hieronder, of neem contact op met je eigen verhaal.