Ik leerde voor het eerst over UWI’s in de zonovergoten verpleegsterskamer van mijn huisarts aan de universiteit. Maar leren wat je moet eten tegen UWI zou pas vele jaren later komen.

Ik was ongeveer 12 uur eerder ontmaagd en maakte me zorgen dat ik het misschien toch mis had over religie. Misschien waren mijn brandende urine en pijnlijke blaas wel een straf van God voor het hebben van seks voor het huwelijk. Of, een meer sinistere gedachte, misschien zat mijn eerste vriendje wel vol met een snelwerkende soa die ik meteen had opgelopen.

Dus toen de lieve verpleegster me uitlegde dat ik een ‘urineweginfectie’ of ‘blaasontsteking’ had en dat ik om UWIte voorkomen ‘gewoon voor altijd moest plassen na de seks’, was ik opgelucht. Omdat ik niet wist wat ik moest eten tegen UWI, nam ik een antibioticakuur van een week en bleef ik seks hebben, plassen en me de volgende tien jaar min of meer goed voelen.

Snelle links:

Op mijn oude vriend Antibiotica rekenen >>>>

Chronische UWI houdt stand >>>>

Een clandestien eetplan van wat te eten voor UWI >>>>

Een actieve rol spelen in mijn eigen herstel >>>>

De kracht van het lichaam om zichzelf te genezen >>>>

 

Fast forward naar april 2019 en ik zit in een Uber en hoor over de drie dochters van mijn chauffeur. Hij heeft me net opgehaald bij de apotheek. Terwijl de chauffeur praat, klem ik mijn buik vast van de pijn en knik, niet luisterend. Ik ben uitgeput, omdat ik de hele nacht ben opgebleven om je-weet-wel te doen met een man die ik nauwelijks ken. Ik moest de bus 69 naar huis nemen – de vernedering – en daarna begon de pijn in de UWI.

Ik ben optimistisch dat ik, na het innemen van de antibiotica in het zakje, in orde zal zijn. En dat is ook zo, behalve dan dat het niet zo is.

Terug naar november 2019, zes maanden later. Ik huil als de vriendelijke, kleine vrouwelijke arts in een privékliniek voor UWI’s in Londen knikt naar de resultaten die voor haar liggen en mijn op internet onderzochte vermoeden bevestigen.

Ik heb een zogeheten chronische UWI of CUTI – een infectie die zo resistent is tegen antibiotica dat hij zich vastzet in het blaasslijmvlies en zich vastbijt als een puriteinse moordenaar, die steeds opnieuw de kop opsteekt na seks, alcohol of zelfs zware inspanning. Ik huil omdat ik me eindelijk ‘gezien’ voel door deze dure dokter, na een beproeving van zes maanden met de National Health Service (NHS) hier in het Verenigd Koninkrijk.

Wennen aan lege blikken

De NHS behandelt namelijk geen CUTI en erkent het bestaan ervan niet eens in haar richtlijnen. Advies over wat je moet eten tegen UWI is dus zo ver van de radar verwijderd dat het niet wordt geregistreerd. Daarom wordt de starende blik een uitdrukking die de CUTI-patiënt goed kent. Blanco blikken van de huisarts, van vrienden en familie. Van de spoedeisende hulp artsen die niet kunnen begrijpen waarom je boos bent om weer eens vijf uur lang in hun gezelschap te zijn.

Ze grinniken en zeggen: “Het komt wel goed. Het hoort gewoon bij het vrouw zijn. Je moet plassen na de seks en van voor naar achter afvegen.’ Meestal ben ik zo bescheiden dat ik in de verleiding kom om kopieën van mijn CV voor ze uit te printen, in de hoop dat iemand, wie dan ook, me serieus neemt als ik het ze vertel:

Dit is niet normaal. Ik heb zes UWI’s gehad in minder dan zes maanden en voel me tussendoor vreselijk. Ik was vroeger een gezonde 29-jarige.’ Schreeuwt een arts tegen me. Een ander mijmert: ‘Wat dacht je van kokoswater? Indonesische vrouwen zweren erbij.

Terug in de privékliniek verzekert de vriendelijke, kleine vrouwelijke arts me ervan dat alles goed komt. Je hebt CUTI pas zes maanden,’ zegt ze vrolijk. Prijs jezelf gelukkig! Sommige van onze patiënten lijden er tientallen jaren onder. Het ruïneert levens!’

De antibiotica brengen bijwerkingen met zich mee

Daarmee schrijft ze een recept uit voor de langetermijnbehandeling van de kliniek met antibiotica en Hiprex. Deze kliniek gelooft dat een langdurige aanval op de bacteriën die zich in het blaasslijmvlies verstoppen de enige echte oplossing is voor CUTI.

Ze zijn bekritiseerd door de NHS voor hun radicale, off-book aanpak. Afspraken kosten £200 en e-mails £50. Alle medicijnen privé kopen kost nog meer. Maar ik betaal gewillig, ijlend dankbaar dat er nu licht is aan het einde van de tunnel.

Ik huppel de volgende dag praktisch naar mijn apotheker en overhandig mijn hardcore recept.

Haar gepotloodde wenkbrauwen gaan omhoog en ze waarschuwt: “Dat is veel. Fantastisch, denk ik. De zware papieren zak die ze me geeft, zo vol dat hij uit elkaar scheurt, geeft aan dat CUTI eindelijk verlost is. Ik begin me meteen beter te voelen, de hooggedoseerde behandeling houdt de blaasontstekingen op afstand.

Het eerste wat me opvalt aan mijn junkie-achtige regime is dat ik een hekel heb aan het slikken van zoveel pillen. Ik kokhals en spuug van de walgelijke smaak.

De tweede is de hevige schimmelinfectie die twee dagen na mijn nucleaire aanpak optreedt. Mijn jeukende kruis is het eerste teken dat ik het ene gat met het andere vul.

Maar ik val niet bij de eerste de beste hindernis, dus ik slurp flessen kefir en de spruw verdwijnt. Net als een vier jaar oude wrat op mijn voetzool. Interessant, denk ik. Misschien heeft de kefir mijn wrat genezen op een manier die niet mogelijk was met de agressieve farmaceutische behandelingen die ik al jaren toepas? Helaas zie ik de parallel niet van wat ik moet eten tegen UWI, dus ik blijf dagelijks mijn pillen slikken. Voor de komende twee jaar.

Weer huilen in de Londense kliniek

Terug naar november 2021. Ik huil weer in mijn privékliniek, maar om een andere reden. Dit zijn geen tranen van opluchting, maar van frustratie. Ik heb het advies van de kliniek twee jaar lang sekte-achtig opgevolgd, maar ik heb net van dezelfde vriendelijke, kleine arts te horen gekregen dat mijn resultaten een duidelijke heropleving van de symptomen laten zien. Mijn CUTI vecht terug. We weten niet waarom,’ haalt ze nonchalant haar schouders op. ‘Sommige van onze patiënten gaan er jaren mee heen en weer.’

Ik vraag haar wat ik moet eten tegen UWI. Moet ik niet iets aanvullends doen, zoals mijn dieet veranderen? Ze tettert en schudt ongelovig haar hoofd. ‘Nee, nee, nee. Dieet maakt absoluut geen verschil. Geloof me, sommige van onze patiënten zijn topatleten. Beperk jezelf niet. Je moet van je leven genieten,” zegt ze, voordat ze van onderwerp verandert.

Terwijl ze me glimlachend aankijkt door haar bril, voel ik de tranen opdrogen op mijn gezicht en mijn wanhoop verhardt in woede. Ze heeft me zojuist op één hoop gegooid met één van haar vele ‘patiënten’ en ik haat het. Ik besluit dat ik deze kleine dokter in haar luxueus ingerichte kantoor nooit meer wil zien.

Privé besloot ik toen om het roer om te gooien. Ondanks dat ik het advies van de kliniek heb opgevolgd, heb ik sinds mijn ervaring met de kefir op Reddit forums rondgekeken, onderzocht wat ik moet eten tegen UWI en hoopvolle verhalen gelezen van vrouwen die suiker en bewerkte voedingsmiddelen hebben geëlimineerd en een duidelijke verbetering van hun CUI-symptomen hebben gezien.

Het probleem, realiseer ik me, is dat het bijna onmogelijk voelt om zulke grote offers te brengen zonder een duidelijke wetenschappelijke basis, of op zijn minst een gevoel dat het gaat werken.

Met gespecialiseerde artsen die letterlijk lachen om het idee van een dieetoplossing, voel ik me vernederd en vergast om te denken dat farmaceutische oplossingen de enige manier zijn om mijn CUTI te bestrijden.

Naar de hel ermee,’ denk ik bij mezelf. Wat heb ik te verliezen?

Een nieuw jaar: weten wat je moet eten tegen UWI

10… 9… 8… Het is aftellen tot 2022 en ik sta op een heuveltop in Londen met mijn vriend te wachten op het vuurwerk om middernacht. Ik ben nerveus. Op 1 januari heb ik besloten om af te kicken van mijn antibiotica en Hiprex.

Hoewel ik technisch gezien nog steeds een ‘patiënt’ ben bij mijn plaatselijke kliniek, ‘bedrieg’ ik hen al drie maanden met een voedingsdeskundige die gespecialiseerd is in CUI en die me een keer per week via Zoom leert wat ik moet eten tegen UWI.

Ze heeft mijn microbioom en medische geschiedenis geanalyseerd en een overtuigende theorie voorgesteld waarom ik in eerste instantie een CUTI (en die hardnekkige verruca) kreeg. Het lijkt erop dat mijn standaard westerse dieet heeft geleid tot mijn tiener-dan-volwassen acne. De harde acnebehandeling die ik onderging toen ik 26 was, leidde daarna tot een verminderd microbioom en immuunsysteem.

Terugkijkend helpt ze me ook te beseffen dat ik besmet raakte met CUTI tijdens een unieke stressvolle periode in mijn leven. Het lijkt erop dat ik uitgeput was en rijp voor een infectie.

Als we je darmbacteriën weer kunnen opbouwen,’ vertelt ze me, ‘dan heb ik er alle vertrouwen in dat je van de antibiotica af kunt komen en CUTI op een natuurlijke manier kunt verslaan. Je lichaam wil niet ziek zijn.

Na de afgelopen drie jaar heb ik eindelijk het gevoel dat iemand me CUTI op een intuïtief logische manier uitlegt en ik voel me gesterkt om een actieve rol te spelen in mijn eigen herstel, in plaats van de passieve consument van pillen en drankjes te zijn. Ik begrijp nu wat ik moet eten tegen UWI.

Het plan van de voedingsdeskundige vordert van week tot week. Ik breng de volgende veranderingen aan, in volgorde van grootte:

Verwerkte suiker verwijderen (in al zijn vormen, inclusief ‘natuurlijke’ suikers zoals honing, hoewel ik nog steeds geniet van zoetheid in vers fruit dat in zijn geheel wordt gegeten, gekookte groenten of volle zuivelproducten)

Bijna alle ultrabewerkte voedingsmiddelen uit mijn dieet elimineren (dus een gemiddelde maaltijd bestaat uit vlees/vis/zuivel plus groenten en rijst of aardappelen)

Alcohol verminderen

Regelmatig eten

Probeer elke dag voor 21.00 uur te stoppen met eten

Als het spartaans klinkt, is het dat echt niet. Het vereist iets meer koken en plannen, wat moeilijk is, maar het is een plezierig, smakelijk en vullend dieet.

Ik neem nog steeds toetjes – aardbeien met slagroom is mijn favoriet – en nu ik geen suiker meer gebruik, voel ik me gemakkelijker vol. Naast dieetveranderingen schrijft de voedingsdeskundige natuurlijke antimicrobiële middelen, probiotica en andere natuurlijke middelen voor om mijn immuunsysteem te versterken terwijl het zich aanpast aan het medicijnvrij zijn.

Positief blijven over wat te eten voor UWI door de flares heen

Als mijn CUTI opflakkert, wat sinds het begin van het jaar meerdere keren is gebeurd, maar steeds minder vaak, zegt de voedingsdeskundige dat ik de natuurlijke antimicrobiële middelen moet innemen – een soort oraal, een andere soort vaginaal – en dat ik veel maïszijdethee met geperste knoflookbollen moet drinken. Ze zegt dat ik diep moet ademen, positief moet blijven en een bad moet nemen als dat kan. De knoflookthee is niet populair bij mijn vriend of collega’s, maar het werkt wel.

Mijn flares zijn niet prettig en kunnen wel zes uur duren, maar wonderbaarlijk genoeg gaan ze voorbij en wordt de normaliteit (echte, drugsvrije normaliteit) hervat.

Hoewel ik niet flakker, blijf ik zo gezond mogelijk eten en heb ik geen zin om terug te glijden in mijn oude gewoonten, want nu ik weet wat ik moet eten tegen UWI, zie ik in welke problemen ongezonde gewoonten me eerder hebben gebracht.

Terug naar vandaag. Ik deel mijn verhaal over de ontdekking van wat te eten bij UWI om de beperkingen van antibiotica te benadrukken en de kracht van het lichaam om zichzelf te genezen (met hulp!). Ik raad je ten zeerste aan om een voedingsdeskundige te zoeken die ervaring heeft met CUTI en je het praktische advies en de morele steun te geven om te leren wat je moet eten bij UWI, wat je na verloop van tijd zou moeten helpen genezen.

In het begin van mijn ‘CUTI-reis’ (een uitdrukking die ik nog meer haat dan ‘patiënt’ genoemd te worden), maakte ik de fout om dieetveranderingen af te doen als ‘woo woo’ of ‘quacky’ en in plaats daarvan blindelings te vertrouwen op de expertise van hooggekwalificeerde medische artsen.

Hoewel ik de privékliniek dankbaar ben dat ze me hebben gegeven wat ik op dat moment wilde (veel antibiotica zonder vragen en wat broodnodige morele steun), ben ik met terugwerkende kracht geschokt dat wat je moet eten tegen UWI zo snel van tafel werd geveegd.

Kijk zowel naar de oorzaak als naar de symptomen

Als een dieselauto niet goed werkt, is het eerste wat een monteur zou controleren of er per ongeluk benzine in is getankt. Kijk zowel naar de oorzaak als naar de symptomen. Dan kun je beginnen met het begrijpen van je aandoening en een proactieve rol spelen bij het genezen ervan.

Houd er rekening mee dat de meningen en adviezen in dit verhaal gebaseerd zijn op Anna’s persoonlijke ervaring en toestand. Raadpleeg altijd uw arts of een andere gekwalificeerde gezondheidsdeskundige als u vragen hebt over uw gezondheid of behandeling.

Als u uw persoonlijke verhaal wilt delen, neem dan contact op met ons team. Ga voor antwoorden op veelgestelde vragen over chronische en terugkerende UWI naar onze pagina met veelgestelde vragen.

Om meer informatie aan te vragen, kunt u ons een bericht sturen door het onderstaande contactformulier in te vullen.